Farklı Kaba Yem Kaynaklarının Yerli Kazlarda Büyüme Performansı ve Karkas Özellikleri Üzerine Etkisi

Bu araştırma, kazlarda farklı kaba yem kaynaklarının (yonca unu, çayır kuru otu, şeker pancarı posası) büyüme performansı ve karkas özellikleri üzerine etkilerini belirlemek amacıyla yapılmış ve 51 adet günlük kaz civcivi kullanılmıştır. İlk 2 hafta ortak besleme yapılmış, 10. haftanın sonuna kadar farklı kaba ve konsantre yemler ayrı yemliklerde verilmiştir. Üçüncü haftanın başında kaz civcivleri canlı ağırlık ortalamaları birbirine yakın ve her birinde 17 hayvan olacak şekilde 3 kaba yem grubuna ayrılmıştır. Konsantre yem miktarı, üçüncü haftada kaz başına 100 g/gün olarak başlamış, hayvanlar 6 haftalık olana kadar her hafta 50 g artırılmıştır. Onbirinci hafta her kaba yem grubu kendi içinde ikiye ayrılmıştır. Birinci gruba; kuru madde esasına göre rasyonun % 25'ini kaba yem + % 75'ini konsantre yem oluşturacak şekilde ve yemler homojen karıştırılarak verilmiştir. İkinci gruba: kaz başına 185 g/gün konsantre yem + ad libitum kaba yem olacak şekilde, kaba ve konsantre yemler ayrı ayrı yemliklerde verilmiştir. Kaba yem rasyonun % 25 ini oluşturacak şekilde konsantre yemle karıştırılarak verildiğinde; bitiş canlı ağırlığı, yonca unu, çayır kuru otu ve şeker pancarı posası gruplarında 4059,83; 4172,81ve 2976,93 g olarak bulunmuştur (P<0.05). Ad libitum kaba yem verilen gruplarda ise aynı sıraya göre canlı ağırlık: 4001,20: 4332,30 ve 4056,05 g olarak gerçekleşmiştir. Deneme sonunda; her gruptan 6'şar tane kaz kesilerek karkas özellikleri incelenmiştir. Karkas randımanı kuru madde bazında % 25 kaba yem tüketen yonca unu, çayır kuru otu ve şeker pancarı posası gruplarında % 69,40; 67,73 ve 64,15 (P<0.05); ad libitum kaba yem tüketen gruplarda ise; % 70,98; 66,02 ve 69,20 (P<0.05) olarak bulunmuştur.

This study was carried out to determine the effects of different roughage sources (alfalfa meal, grass meal and sugar beet pulp) on growth performance and carcass properties in geese. During the research, 51 one-day-old native geese chicks were used. Chicks were fed jointly for the first two weeks. At the beginning of the third week, the geese were divided into three groups. During weeks 3-10 different roughage (alfalfa meal, grass meal and sugar beet pulp) and concentrates were offered in separate feeders. During the third week concentrate was offered a 100 g/day/bird and increased 50 g a week until the sixth week along with roughage ad libitum. In the eleventh week, each group was divided into two groups and roughage was offered in two forms until the sixth week. The first group was fed on a dry matter basis at a ratio of 2596 roughage +75% concentrate with homogeneous mixing. The second group was fed concentrate at 185 g/day and ad libitum roughage in separate feeders. On a dry matter base at a ratio of 2596 roughage mixed with concentrate, finishing live weights in the alfalfa meal, grass meal and sugar beet pulp groups were found to be 4059.83, 4172.81 and 2975.93 g, respectively (P<0.05). In the ad libitum roughage groups these values were 4001.20, 4332.30 and 4056.05 g, respectively. At the end of the trial, the lowest- and the highest-weight geese were separated from each group, and these 6 geese were slaughtered and carcass quality was investigated. Dressing percentages were found to be 69.40, 67.73 and 64.15% (P<0.05) on a dry matter basis at a ratio 25% roughage in the concentrate alfalfa meal, grass meal and sugar beet pulp groups, and 70.98. 66.02 and 69.20% (P<0.05) in the ad libitum groups.